နှစ်ဘဝ(စ/ဆုံး)
——–
အချို့သော အကြောင်းအရာတွေက ကျွန်တော် ကြိုသိနေသည် ဆိုလျှင် မည်သူမျှ ယုံမည်မထင်။
ယနေ့ ကျွန်တော် စာကြည့်တိုက်ထဲတွင် စာဖတ်နေသည်။ ကျွန်တော့် ဘေးတွင် ရေမွှေးနံ့ရလိုက်သည်။ ဘာရေမွှေးမှန်း မသိပါ။ မွှေးသောကြောင့်သာ ရေမွှေးနံ့ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မိတ်ကပ်နံ့၊ ပေါင်ဒါနံ့လည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။
“ဒီမှာ ဘော့ပင်လေး ကျသွားလို့ အဲဒါ”
ကျွန်တော်က ငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် အစင်းကားျ ဘော့ပင်လေးက ကျွန်တော့် ခြေထောက်အောက်မှာ ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်က ဘော့ပင်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူ့ကို ပြန်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ကို ထိလိုက်မိ သည်။ ကျွန်တော် သိသည်။ သူညာနေသည်။ ဘော့ပင်ကို တမင်လွှတ်ချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်က စာဆက်ရေးနေမိသည်။
“Dictionary လေး ခဏလောက် ငှားပါလားဟင်”
ကျွန်တော့် ရှေ့တွင် ချထားသည့် Thorndike အဘိဓာန်စာအုပ်လေးကို သူတွေ့သွားဟန်ရှိသည်။ ကျွန်တော်က စာအုပ်ကို သူ့အားပေးလိုက်သည်။
ကျွန်တော်စာရေးနေသည်ကပြီးပြီ။ သူက ကျွန်တော့်ကို စာအုပ်ပြန်မပေးသေးသဖြင့် စောင့်နေရသည်။
“မပြီးသေးရင် ယူထားလိုက်လေ။ နောက်နေ့ကြုံတော့မှပြန်ပေးပါ”
ကျွန်တော်က ထွက်လာသည်။ သူက နောက်က လိုက်လာသည်။
“ရော့ပါ … ကျေးဇူးပဲ”
ကျွန်တော်က သူ့လက်ကို တမင်သက်သက် ထိအောင်လုပ်ပြီး စာအုပ်ကို ယူလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားပြန်ရင် ကားနဲ့ မပြန်ပါနဲ့လား။ လှည်းတန်းဘူတာကနေ ပြန်ရင်ကောင်းမယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျွန်တော်လည်း လှည်းတန်းဘူတာ သွားမှာမို့လို့”
“ကောင်းသားပဲ … ကျွန်မ ဒီနေ့ ရထားပဲ စီးတော့မယ်”
အမှန်တော့ သူ့ကို ကျွန်တော် ဘတ်စ်ကားတစ်စီးပေါ်တွင် တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့မျက်နှာက သွေးတွေပေနေ သည်။ ထို့ကြောင့် ရထားကို လမ်းလွှဲပေးကာ ကျွန်တော်လည်း လှည်းတန်းကို လိုက်လာသည်။
“ကျွန်မပြန်မယ့်နေရာကို ဘယ်လိုသိနေသလဲ”
“နေ့တိုင်း မြင်နေလို့ထင်တာပဲ”
“အင်းစိန်ကို ရထားရှိပါ့မလား မသိဘူး”
“မြန်မြန်လေးလျှောက်ရင်တော့ မီနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီရထားကို မမီရင်တော့ နောက်တစ်စင်းကို ၄၅ မိနစ် လောက်စောင့်ရမယ်”
ကောင်မလေးက ဖြည်းဖြည်းပဲလျှောက်သည်။ ထို့ကြောင့် ရထားမမီ
“အစ်ကိုက ဘယ်သွားမှာလဲ”
“မြို့ထဲ”
“မြို့ထဲက ဘတ်စ်ကားနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ မသွားတာလဲ”
“ဒီအချိန် ကားကျပ်တယ်လေ”
ကျွန်တော်တို့ လှည်းတန်းဘူတာထဲ လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ဝင်လိုက်သည်။ အင်းစိန်ဘက်သွားသည့် ရထားကို နောက်ပိုင်းပဲ မြင်လိုက်ရသည်။
“ဟယ် … ဒုက္ခပဲ ၄၅ မိနစ်တောင် စောင့်ရတော့မယ်”
“ကျွန်တော်စီးမယ့် ရထားက တစ်နာရီလောက် စောင့်ရမှာ”
“ဒါဆိုရင် ဒီမှာ ထိုင်မလား”
“ထိုင်လေ”
ကောင်မလေးက
“အစ်ကို့ကို နေ့တိုင်း စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ တွေ့တယ်နော်”
“ဟုတ်တယ်။ နောက်ဆုံးနှစ်အတွက် စာတမ်းလာရေးနေတာ”
“ဘာမေဂျာလဲဟင်”
“ဖီလော်ဆော်ဖီ”
“ညီမက မြန်မာစာ”
“စာဖတ်ဝါသနာပါလား”
“ပါတယ်”
“အင်းစိန် ဘယ်နားမှာနေသလဲ”
“ဖော့ကန်”
ထိုစဉ် အဘွားကြီးတစ်ယောက်က တောင်ဝှေးလေး ထောက်လာပြီး ပိုက်ဆံ လာတောင်းသည်။ သူက အိတ်ထဲက ငါးမူးထုတ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။
“အဘွားကြီးက သနားစရာနော်”
“သနားစရာတော့ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားသမီးတွေကို လုပ်ကျေွးနေရတာ”
“အစ်ကိုက သိတယ်။ ဗေဒင်များတတ်လား”
“နည်းနည်းပါးပါးပေါ့”
“ဒါဆိုရင် ညီမကို ကြည့်ပေးပါလား”
သူက ကျွန်တော့်ကို လက်လေးဖြန့်ပေးသည်။
“ကိုယ် လက္ခဏာမကြည့်တတ်ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင် ဘယ်လို ဟောသလဲ”
“လက်သန်းလေး တစ်ချောင်းပဲပေး”
သူက လက်သန်းလေးတစ်ချောင်းကို ကျွန်တော့်ကိုပေးသည်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်သန်းလေးနှင့် ကျွန်တော့် လက်ညှိုးကို ထိလိုက်ပြီး မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။ သူ့ကို ကားတစ်စီးပေါ်တွင် သွေးတွေ ပေနေသည့် မျက်နှာကိုသာတွေ့နေသည်။ ကျွန်တော်က ယောင်ပြီး လွှတ်လိုက်မိသည်။
“မကြာသေးမီကပဲ ချစ်သူနဲ့ ကွဲခဲ့တယ်။ ချစ်သူကောင်လေးက လက်ထပ်သွားတာ လပိုင်းပဲရှိသေးတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေဖို့ ကြိုးစားတယ်။ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။ နောက်တစ်ခုပြောမယ်။ ဒါပေမဲ့ ပြောမထွက် ဘူး”
“ပြောပါအစ်ကိုရယ် … အစ်ကိုပြောတာတွေ အားလုံးမှန်နေတာပဲ။ ညီမအကြောင်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲဒီ လောက် သိနေတာလဲ … ပြောပါအစ်ကို … အစ်ကို သိထားတာ ဘာလဲ”
“မင်းမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်”
ကောင်မလေးက တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ငေးနေသည်။ မျက်ရည်တွေ သုတ်လိုက်ပြီး ငိုင်နေသည်။
“ကိုယ် မင်းကို ရထားနဲ့သွားဖို့ ခေါ်လာတာ အကြောင်းရှိတယ်။ ကားနဲ့ သွားရင် ဘေးတွေ့မယ် ဆိုတာ သိနေတယ်။ ဒါကြောင့် ရထားနဲ့သွားဖို့ ခေါ်လာတာ။ ကိုယ်လည်း မြို့ထဲသွားစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး”
ထိုစဉ် ရထားဝင်လာသည်။ အင်းစိန်ဘက်ကို သွားမည့် ရထားဖြစ်သည်။ သူက ရထားဆီသွားမည် အလုပ်တွင်
“ဟေ့ … နာမည်လေး ပြောခဲ့ဦးလေ”
“နာမည်တော့ ကြိုမသိနိုင်ဘူးလား”
“မင်း နာမည်က ပန်းနာမည် တစ်ခုခုဖြစ်မယ်”
“ခင်ဆွေတင့်ပါ”
သူက ရထားပေါ်တက်သွားသည်။
ကျွန်တော် မြို့ထဲမသွားတော့ပါ။ လှည်းတန်းကပြန်လာခဲ့သည်။ အပြန်တွင် ဦးချစ်ဆိုင်ထိုင်ပြီး လက်ဖက်ရည် တစ်ခွက် သောက်လိုက်သေးသည်။
နောက်တစ်နေ့ ကျွန်တော် စာကြည့်တိုက်တွင်လာထိုင်သည်။ စာရေး၊ စာဖတ်လုပ်သည်။ မနေ့ကရသည့် ရေမွှေးနံ့ကို ရလိုက်သည်။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သူ့ကိုမှမတွေ့။ စာကြည့်ခန်းထဲတွင် ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည်က သေချာသည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် သတင်းစာထဲတွင် နာရေးကြော်ငြာတစ်ခုတွေ့လိုက်ရသည်
မခင်ဆွေတင့် (ခေါ်) ခတ္တာ
ကျွန်တော် မြို့ထဲက ရေခဲတိုက်ကို နာရေးနေ့တွင် ရောက်ခဲ့သည်။ မြန်မာစာဌာနမှ ကိုထွန်းအေးနှင့်တွေ့သည်။
“ကိုထွန်းအေး … ခင်ဗျားတို့ ဌာနကပဲ … ဘာဖြစ်လို့ ဆုံးသွားတာလဲ”
“ဟိုနေ့က ကားမှောက်လို့လေ”
“နေဦး အဲဒီနေ့က သူ ရထားနဲ့ ပြန်တာပဲ”
“ဟာ … ခင်ဗျား ဘယ်လိုသိသလဲ”
“သူ့ကို ဘူတာမှာတွေ့မိတယ်လေ”
“ဟုတ်တယ် … ရထားစီးသွားတာ။ အဲဒါ ရထားပျက်လို့ ကားထွက်ပြီးစီးတာ။ ကားက အာအိုင်တီနားကကွေ့မှာ စလစ်ဖြစ်ပြီးတော့ မှောက်တာ။ ကားတစ်စီးလုံး သူတစ်တည်းသေတယ်”
“သြော်”
ထိုနေ့က ဘာဖြစ်ဖြစ် ကားကို မစီးရန် ကျွန်တော် သူ့ကို မပြောလိုက်မိ။ ကျွန်တော်ပြောလျှင်ရော သူယုံပါ့မလား မသိ။
သို့သော်
ကျွန်တော် သူ့ကို ကြံတောအထိ လိုက်ပို့ပေးခဲ့မိသည်။ သူသေသွားသည်မှာ တစ်သက်မဟုတ်၊ နှစ်သက် ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းသာ သိမည်ထင်သည်။
#တင်ညွန့်
၂.၉.၂၀၁၈