ရိုးမခေါ်သံ (၁)တောင်ကွဲကြီးကို ကျွန်တော် သွားစရာကိစ္စပေါ်လာရပေသည်။ ထိုကျောင်းတွင် ဆရာတစ်ဦးတည်းသာရှိသည်။ ဆရာကြီးက ဖျားနာပြီး ဆေးရုံတင်ထားရသည်မှာ သုံးရက်တိုင် ရှိသွားကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် တောင်ကွဲကြီးကျောင်းသို့ ကျွန်တော့်ကို ခေတ္တစာသွားသင်ပေးရန် လက်ထောက်မြို့နယ်ပညာရေး မှူးက မေတ္တာရပ်ခံလာသည်။ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးကလည်း မြို့ပေါ်ဆေးရုံမှ ကျွန်တော့်ဆီကိုစာရေးပြီး အကြောင်းကြားလာသည်။“ဆရာ ကလေးတွေကို တစ်ပတ်အတွင်း မထိန်းနိုင်ရင် တောထဲ ပြန်ပြေးကြလိမ့်မယ်။ ဒါဆိုရင် တစ်နှစ်လုံး ကျောင်းပိတ်ထားလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ သူတို့ကို သနားပါ။ ကျွန်တော် ဆေးရုံက တစ်ပတ်အတွင်း ဆင်းနိုင်မယ်ထင်တယ်။ တစ်ပတ်လောက် တာဝန်ယူထားပေးပါဆရာ”ကျွန်တော် စာကိုကိုင်ပြီး ငိုင်နေသည်။ ကျွန်တော့် ကျောင်းတွင် ကျွန်တော့်အပြင် လက်ထောက် ဆရာတစ်ဦး၊ ဆရာမတစ်ဦး ရှိသည်။ သုံးယောက်ရှိသည့် ကျောင်းတွင် တစ်ယောက်ပဲ့သွားသဖြင့် ကိစ္စမရှိ။တစ်ယောက်မျှမရှိသည့်ကျောင်းကို တစ်ယောက်တော့ အားဖြည့်ပေးလိုက်လျှင်ဟု ဆရာစိတ်ဖြင့် စဉ်းစားသည်။သို့သော် မည်သူသွားမည်နည်း။တောင်ကွဲကြီးက ကျွန်တော်တာဝန်ကျရာရွာမှ နောက်ထပ် ၅ နာရီလောက် လမ်းလျှောက်မှ ရောက်နိုင်သည့် နေရာတွင်ရှိသည်။ ရေကြမ်း မြေကြမ်း ခရီးလည်းကြမ်းသည်။ ကျောင်းမှ ဆရာမလေးကို လွှတ်ရန်တော့ မဖြစ်နိုင်။ ဆရာလေးကလည်း သူ့ကိုလွှတ်မည် စိုးရိမ်သောကြောင့် မျက်စိမျက်နှာပျက်ပြီး နေမကောင်းဆိုကာ ခွင့်တင်လာသည်။နောက်ဆုံး ကံဆိုးသူမောင်ရှင် ကျွန်တော်တစ်ယောက် တောင်ကွဲကြီးကိုသွားရန် ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျောပိုးအိတ်နှင့် ခြင်ထောင်တစ်လုံးပါလျှင် ကျရာသွား၊ ဖြစ်သလိုစား၊ ကြုံသလိုနေ ရိုးနေပြီ။အချိန်က ပဲ့ထောင်လည်းမပေါက်၊ ကုန်းကြောင်းလျှောက်ရမည်။ ကျွန်တော် ရွာမှ မနက်အစောကြီး လင်းသည်နှင့် ထွက်ခဲ့သည်။အမှန်တော့ တောင်ကွဲကြီးကို ကျွန်တော်မသွားတတ်ပါ။ လမ်းခရီးကို သွားတတ်သည့် မိတ်ဆွေ ကိုခင်မောင်အား မျက်နှာချင်းဆိုင်ရွာမှ ဝင်ခေါ်သွားရမည်။ ကိုခင်မောင်ကလည်း သူလိုက်ပို့ပေးမည်။ တော ပစ်ရင်း လိုက်ပေးမည်ဟု ပြောသည်။ခင်လွန်ရွာသို့ ချောင်းဖြတ်ကူးပြီးနောက် ကမ်းပါးပေါ်တက်လိုက်ချိန်၌ ကိုခင်မောင်က ရိုင်ဖယ်တစ်လက်ထမ်းရင်း ကျွန်တော့်ကို စောင့်နေသည်။ သူကား ပြည်သူ့စစ်အဖွဲ့ဝင်။“ကိုခင်မောင် … ရောက်နေတာကြာပြီလား”“ကြာပေါ့ … တစ်နာရီလောက်ရှိနေပြီ… ဒီမှာ ပြောင်းဖူးတွေ မီးဖုတ်စားနေတာ … ဆရာ့ဖို့လည်း ဒီမှာ”ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်ကို မီးဖုတ်ထားသည့် ပြောင်းဖူးနှစ်ဖူး လှမ်းပေးသည်။“စားရင်းသွားမယ်လေ …. နေပူလိမ့်မယ်”ကျွန်တော်တို့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကိုထမ်းပြီး ပလိုင်းသေးလေးကို ခါးတွင် ချည်ထားကာ ရှေ့မှ ကော့တော့တော့ လျှောက်သွားသည်။ သူသည် မုဆိုးတစ်ဦးလည်းဖြစ်နေသဖြင့် လမ်းလျှောက်လည်း မြန်သည်။ ကျွန်တော်က စိတ်မြန်ကိုယ်မြန် သူ့ကို အမီလိုက်နေသော်လည်း တောသားတွေလောက်တော့ လမ်းလျှောက်ရသည်မှာ အထာမကျ။ လမ်းလျှောက်ရင်း ပြောင်းဖူးဖုတ် စားလာပြီးနောက် ရေဆာလာပြန်သည်။“ကိုခင်မောင် ရေဘူးလေးများ ပါသေးလား”“မထည့်လာဘူး ဆရာရေ …. ရှေ့ဆိုရင် ကရင်မဇရပ်ရောက်တော့မယ်။ အဲဒီကျမှသောက်”ကျွန်တော်တို့ သွက်သွက်လေး လျှောက်လာကြသည်။ တောအုပ်အလွန် ကုန်းအထက်တွင် ဆောက်ထားသည့် ဇရပ်ဟောင်း လေးတစ်ခုကို လှမ်းမြင်နေရသည်။“အဲဒါလား ကရင်မဇရပ်ဆိုတာ”“ဟုတ်တယ်”ကျွန်တော်တို့က ကုန်းမတ်စောက်စောက်လေးကို ပြေးတက် သွားကြသည်။ ဇရပ်ထဲဝင်လိုက်သည့်အခါတွင် ကျွန်တော် ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။ဇရပ်တစ်နေရာတွင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ထိုင်နေ သည်။ ကျွန်တော်က ဇရပ်တိုင်ကိုပိုးပြီး ဆောက်ထားသည့် ရေအိုးစင်ကိုသွားကာ ရေခပ်သောက်သည်။ ကိုခင်မောင်က“ဒီက ညီမ ဘယ်ရွာကလဲ” ဟု သွားမေးနေသည်။“ကမြော့ကွင်းဘက်ကလာတာ”“ဘယ်သွားမှာလဲ”“တောင်ကွဲကြီး”“တို့လည်း တောင်ကွဲကြီးပဲ ။ တစ်ယောက်တည်းလား”“ဟုတ်ကဲ့”ကျွန်တော်တို့က ဇရပ်အစွန်းတွင် တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်ပြီး အဝေးကိုငေးနေမိသည်။ အမျိုးသမီးက အနက်ရောင် ယောထဘီ၊ အဖြူရောင်ဖြစ်သော်လည်း ညစ်ထေးထေးအင်္ကျီနှင့်ဖြစ်သည်။ သူ့ဘေးတွင် ပလိုင်းတစ်လုံး ချထားသည်။ မျက်နှာကိုကြည့်ချင်သော်လည်း ရိုင်းမည်စိုးရိမ်သောကြောင့် မကြည့်မိ။ ငယ်ငယ်ပဲရှိဦးမည် ထင်သည်။“ကိုခင်မောင်သွားရအောင် … နေပူလိမ့်မယ်”“နေပူလည်း ကိစ္စမရှိဘူးဆရာ … ရှေ့ကတောက်လျှောက် တောလမ်းပဲ”ကျွန်တော်တို့ ဇရပ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ကြသည်။“အစ်ကိုတို့… ခဏလောက်”“ဘာလဲဟ”“ကျွန်မလည်း အစ်ကိုတို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါရစေ …. ဒီမှာ တစ်ယောက်ကို စောင့်နေတာ မလာနိုင်တာနဲ့”“ဘယ်သူလဲ”“ကိုခင်မောင်ကလည်းဗျာ စပ်စုလိုက်တာ … သူလိုက်မယ်ဆိုတာ ခေါ်နိုင်ရင်ခေါ်ပေါ့”“လိုက်ခဲ့လေ … တစ်ခုတော့ ရှိတယ် … နင် နှေးနှေးလေး လျှောက်ရင်တော့ တို့နဲ့ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး”“ရပါတယ် … ကျွန်မ လျှောက်နိုင်ပါတယ်”“ဒါဆိုလည်း လိုက်ခဲ့ပေါ့”သူ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်မှ သတိထားကြည့်မိသည်။ တောင့်တင်း ပြေပြစ်သော အချိုးအဆစ်ရှိသည့် မိန်းမတစ်ဦး။သူ့ ပလိုင်းကို နဖူးတွင်သိုင်းလိုက်ပြီး ကျောပိုးကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဇရပ်လှေကားအတိုင်း ဆင်းလာသည်။ကျွန်တော်တို့ ခရီးဆက်ကြသည်။ကိုခင်မောင်က ရှေ့ဆုံး၊ သူ့နောက်က ကျွန်တော်၊ ကျွန်တော့်နောက်က အမျိုးသမီး။ကျွန်တော်က လမ်းလျှောက်ရာမှ နောက်ကို ငဲ့ကြည့်နေမိသည်။ ကျန်ခဲ့မည်လား။ သို့သော် လှည့်ကြည့်လိုက်တိုင်း အမျိုးသမီးက ကျွန်တော့်နောက်တွင် ကပ်ပါနေသည်။ သူလည်း အမီလိုက်နေပုံရသည်။ ကျွန်တော်က နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ“ပလိုင်းက လေးသလား … ငါတို့ကို ပစ္စည်းခွဲပေးလေ”“ရပါတယ် … ဆန်နဲ့ အိုးပဲပါတယ်”နှစ်နာရီခန့် လျှောက်လာသည့်တိုင် အမျိုးသမီးက ကျွန်တော့် နောက်မှ မခွာဘဲလိုက်လျှောက်နိုင်သည်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို သနားသဖြင့်“ကိုခင်မောင်ရေ ခဏလောက်နားရအောင်လား”“ရှေ့မှာ ချောင်းရိုးတစ်ခုကိုဖြတ်ရမယ် … အဲဒီကျမှ နား ဆရာ … ရေအရမ်းကြည်တယ် … ရေကူးချင်လည်း ကူးပေါ့”ကျွန်တော်တို့ ဝါးတွေ၊ သစ်တွေ ဆွဲထားသည့် စွတ်ကြောင်းကြီးများ ပေါ်နေသော လမ်းအတိုင်း ဆင်းလာကြသည်။“ခြေချော်မယ် သတိထား”ကျွန်တော်က နောက်ကို သတိလှမ်းပေးလိုက်သော်လည်း နောက်တွင် အမျိုးသမီးကမရှိ။ ဘယ်နေရာတွင် ကျန်ခဲ့မှန်းမသိ။“ကိုခင်မောင် .. ဟိုအမျိုးသမီး ပါမလာတော့ဘူး”“အပေါ့အပါးသွားတာ နေမှာပေါ့ဆရာ … လာပါ … သောင် ပြင်ကနေ စောင့်နေမယ်”ကျွန်တော်တို့ဆင်းလိုက်သည့် ချောင်းလေးက သဲသောင်ကို ကွေ့ပတ်ပြီး စီးနေသည်။ ရေကလည်း အလွန်ကြည်သည်။“ဆရာ … ရေချိုးရအောင် ။ ကျွန်တော်တော့ မနေနိုင်တော့ဘူး”ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကိုချ၊ ပုဆိုးကိုချွတ်၊ အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် ရေထဲကို ပြေးဆင်းသွားသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ချောင်းဆင်းလမ်းကို ကြည့်နေမိသည်။ အမျိုးသမီးက ဆင်းလိုက်မလာ။ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီလားမသိ။ကိုခင်မောင်ရေချိုးပြီး ပြန်တက်လာသည်။“ဆရာ … ရေချိုးလေ လန်းသွားတာပဲ”“ခက်တာပဲ … ဟိုအမျိုးသမီး မလိုက်လာဘူး … ဘာများဖြစ်နေပြီလဲ မသိ”“အေးနော်”ကျွန်တော်က “လာဗျာ လမ်းကိုပြန်ကြည့်ရအောင်”ကိုခင်မောင်က အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး ကျွန်တော့်နောက်ကလိုက်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်တို့ လမ်းအတိုင်း ကမ်းပေါ်ကို ပြန်တက်ခဲ့ကြသည်။ သူ့အရိပ်အယောင်ပင်မတွေ့။ ကိုခင်မောင်က ခြေလမ်းအတိုင်း လျှောက်ကြည့်ကာ“ဆရာ … ကျွန်တော်တို့နောက်ကို သူပါမလာတာ သေချာတယ် .. ဒီမှာ ကျွန်တော်နဲ့ ဆရာ့ခြေရာနှစ်ခုပဲ တွေ့တယ်။ ဒါ ကျွန်တော့်ခြေရာ … ဖိနပ်မပါဘူး။ ဒါက ဆရာ့ခြေရာ ကြက်ပေါင်ဖိနပ်ရာ။ ကောင်မလေးက ဖိနပ် မစီးထားဘူး … သူ့ခြေရာ မရှိဘူး”“ဟင် … ဘယ်ကတည်းက ပြတ်ကျန်ခဲ့သလဲ မသိဘူးနော်”“ဟုတ်တယ် … လာပါဆရာ … ချောင်းထဲကပြန်စောင့်မယ်။ နောက် ၁၅ မိနစ်စောင့်လို့မှ မလာရင် သွားကြမယ်”“သူ့မှာ ကျွန်တော်တို့ကို အားကိုးတကြီးနဲ့ လိုက်လာတာ .. အဲသည်လိုမလုပ်ပါနဲ့ တစ်ခုခုများဖြစ်နေလို့လား … တောကောင်တွေ ဘာတွေများ ဆွဲသွားသလား”“ဒီမှာ တောကောင်ကြီးကြီးမားမား မရှိဘူးဆရာ”ကျွန်တော်တို့ ချောင်းထဲပြန်ဆင်းလာကြသည်။ ခက်သည်မှ အတော်ခက်သည်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး သွားရမည့်ခရီးတွင် ခရီးကြုံလိုက်မည့်သူကို ခေါ်ခဲ့ရာမှ သောကရောက်နေရပြီ။ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်ပြီး ချောင်းထဲတွင် စိမ်နေလိုက်သည်။ စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားသည်။“ဆရာရေ … ခဏလေး … ယုန်တစ်ကောင်တွေ့လိုက်တယ်”ကိုခင်မောင်က ပြောပြောဆိုဆို သေနတ်ဆွဲပြီး ချောင်းကွေ့ အတိုင်း အရှေ့ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။“ဖောင်း”သေနတ်သံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရသည်။ ခဏအကြာတွင် ကိုခင်မောင်က ယုန်တစ်ကောင်ကို ခြေထောက်အတိုင်းဆွဲကာ ပြန်ပေါ် လာသည်။“ဆရာရေ … ဒီညတော့ ယုန်သားနဲ့ တောအရက်တွေ့ပြီ”ကျွန်တော် ချောင်းထဲက တက်လာပြီး အဝတ်များဝတ်လိုက်သည်။“ကိုခင်မောင် … ဘယ်လိုလုပ်ကြမှာလဲ … ဟိုအမျိုးသမီး ရောက်မလာဘူး”“ထားလိုက်ပါ ဆရာရယ် .. သွားကြတာပေါ့”“ဒီလိုလုပ်လို့ မဖြစ်ဘူးလေ … ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ လိုက်လာတာ ပတ်သက်မှုတစ်ခုခုဖြစ်သွားပြီ။ သူတစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် ကျွန်တော်တို့လည်း တာဝန်မကင်းဘူး”“တောထဲ တောင်ထဲ ဘယ်သူသိမှာလဲ ဆရာရယ် … ထားလိုက်စမ်းပါ ”“အေးဗျာ .. နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်စောင့်မယ် …. မလာလည်း သွားကြတာပေါ့”“ဆရာလူပျိုကြီးကတော့ ခဏလေးတွေ့လိုက်တဲ့ ကောင် မလေးကို စိတ်ဝင်စားနေပြီလား”“မဟုတ်ပါဘူး”“ကောင်မလေးက လှတော့ လှတယ်နော်”နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့် စောင့်ကြသည်။ ကောင်မလေးပေါ်မလာ။“ကဲ … သွားကြမယ် … ဒီမှာကြာသွားပြီ”“ဆရာ ထမင်းဆာပြီလား”“မဆာပါဘူး … ဒီမှာ ပြောင်းဖူးတစ်ဖူး ကျန်သေးတယ် … ရော့လေ ဆာရင်စား”“ရတယ်ဆရာ … ကဲ သွားကြတာပေါ့”ကျွန်တော်တို့ ချောင်းကို ဖြတ်ကူးရန် ပြင်နေစဉ်“ဟေး .. အစ်ကိုတို့ .. ကြာလိုက်တာ …ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”“ဟာ”ကျွန်တော်တို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ချောင်းတစ်ဖက်ကမ်းပေါ် တွင် အမျိုးသမီးက လက်ပြပြီး အော်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို“ကိုခင်မောင် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ချောင်းတစ်ဖက်ကမ်း ရောက်နေတာလဲ … ကျွန်တော်တို့ကို ဖြတ်သွားတာလဲ မဟုတ်”“ဆရာ … တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ … ဘာကြောင့် ကမ်းတစ် ဖက်ကို သူရောက်နေသလဲ”“လာလေ ရပ်ကြည့်နေလို့မသိဘူး … သွားမယ်”ကျွန်တော်တို့ ချောင်းကိုဖြတ်လိုက်ကြသည်။ရိုးမခေါ်သံ (၂)ချောင်းရေက အများဆုံး ဒူးဆစ်လောက်သာရှိသည်။ ရေအောက်မှ ကျောက်တုံးလေးတွေကိုလည်း ထွင်းဖောက်မြင်နေရသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ဖက်ကမ်းရှိ မတ်စောက်သော ကမ်းပါးကို တက်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကမ်းပြိုထားသည့်အတွက် သစ်မြစ်ကြီးတွေ ပေါ်နေသောကြောင့် တွယ်တက်ရ သည်မှာ အခက်အခဲမရှိ။ကမ်းပေါ်ကို ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို လက်ပိုက်ကြည့်နေသည့် အမျိုးသမီးအား ကိုခင်မောင်က“နင်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကို အစောကြီးရောက် နေတာလဲ”ဟု မေးလိုက်သည်။“ဟီ … ဟီ … အစ်ကိုကြီးက လမ်းပြသာဆိုတာ လမ်းမှ မကျွမ်းတာ။ ဒီနေရာကို ဟိုးချောင်းဦးကတည်းက ဖောက်ထွက်လိုက်ရင် အနီးလေးဟာ။ ဒီချောင်းက ဂငယ်ကွေ့ကြီးရှင့်။ကျွန်မကြည့်နေတာ အစ်ကိုကြီးကို အဲဒီက ဖြတ်ချမယ်ထင်တာ။ တည့်တည့်ကြီး ဆက်သွားနေတော့ ပြောရခက်တာနဲ့ ဖြတ်လမ်းက ဖောက်ထွက်ပြီး အရင်ရောက်နေတာ။ ကျွန်မရောက်နေတာကြာပြီ။ ထမင်းတောင် တစ်အိုးကျက်သွားပြီ။ အစ်ကိုတို့ ဆာနေပြီမဟုတ်လား။ လာ .. ကျွန်မ ထမင်းချက် ထားတယ်”သူ့ပြောပြောဆိုဆို ရှေ့ကနေ တောထဲကို တိုးသွားသည်။ ကျွန်တော်တို့က သူ့နောက်မှ လိုက်ခဲ့သည်။ကျွန်းပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် မီးခိုးတွေထွက်နေသည်။ သစ်ပင်ကြီး၏ အမြစ်ပျဉ်းကို သူ ဖိုခုံလောက်လုပ်ပြီး သစ်ကိုင်းခြောက်များနှင့် မီးထိုးထားသည်။“လာ .. အစ်ကိုတို့ .. ဟင်းကတော့ မရှိဘူး… ငါးပိထုပ်လေးတော့ပါတယ်။ ထမင်းပူပူလေးနဲ့ စားကြတာပေါ့”အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ကျွန်တော်ထမင်းဆာနေပြီ။ သူ့ မီးဖိုထဲမှ သစ်ရွက်ထုပ်လေးတစ်ခုကို တုတ်နှင့် ကော်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုးထားသည့် နှီးတုတ်တံကို ဆွဲထုတ်ကာ ဖွင့်လိုက်သည်။ ငါးပိအနံ့က နှာခေါင်းထဲကို ထောင်းခနဲဝင်လာသည်။ သွားရည်ယိုစရာပင်။ ကိုခင်မောင်က“ငါ ယုန်တစ်ကောင်ပစ်လာတယ်။ ယုန်သားလေး မီးဖုတ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်”ကိုခင်မောင်က ပလိုင်းထဲမှ သူပစ်လာသော ယုန်ကို ဆွဲထုတ် လိုက်သည်။“မီးမဖုတ်ပါနဲ့ … ခဏလေးစောင့်ပါလား … ကျွန်မချက်ပေးမယ်။ ကျွန်မမှာ ဆီ၊ ငရုတ်၊ ဆား အကုန်ပါတယ်”“ကောင်းသားပဲ ချက်လေ … ငါ ယုန်ကိုဖျက်ပေးမယ်”ကိုခင်မောင်က ယုန်ကို သူ့တွင်ပါလာသည့် ဓားကောက်နှင့် ဖျက်နေသည်။ အမျိုးသမီးက ထမင်းအိုးထဲမှ ထမင်းများကို အင်ဖက်ကြီး တစ်ရွက်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး အိုးကိုချောင်းထဲတွင် သွားဆေးကာ ပြန်တက်လာသည်။ ဝါးကျည်တောက်နှင့် ရေလည်းခပ်လာသည်။ ကိုခင်မောင်က ယုန်ကို ထက်ခြမ်းပိုင်းထားပြီး အထဲမှ အူနှင့် ကလီစာများကို အင်ဖက်တစ်ရွက်ပေါ်တွင် ပုံထားသည်။“ဒီမှာ … ငါတို့ ခုစားဖို့ကတော့ တစ်ခြမ်းလောက်ဆိုရင် ရပြီပေါ့ …. တစ်ခြမ်းကတော့ ငါသိမ်းသွားမယ်။ ရွာရောက်ရင် ကြော်ပြီး အရက်နဲ့မြည်းဖို့”“အူတွေက ဘာလုပ်မလဲ”“သွားပစ်လိုက်မယ်”“မပစ်ပါနဲ့ … တောကြမ်းတယ် … အဲသည်လို လုပ်လို့မရဘူး ကျွန်မ သွားမြှုပ်ပေးမယ်”အမျိုးသမီးက အူများထည့်ထားသည့် အင်ဖက်ကို ထုပ်ကိုင်ကာ တောထဲဝင်သွားသည်။ ကိုခင်မောင်က ဝါးဆစ်ပေါ်တွင် ယုန်သားများကိုတင်ပြီး အလောတော်အတုံးလေးများဖြစ်အောင် ခုတ်နေသည်။ ကျွန်တော်က အပေါ့သွားချင်လာသဖြင့်“အပေါ့သွားချင်တယ်”ဟုပြောလိုက်ပြီး တောတိုးခဲ့သည်။ ကိုခင်မောင်က“ဆရာ … မတ်တတ်ကြီး မလုပ်နဲ့နော် … တောကြမ်းတယ်”ဟု သတိပေးလိုက်သည်။ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးဝင်သွားသည့် တောတိုးရာနှင့် လမ်းလွှဲပြီး တောထဲဝင်ကာ အပေါ့သွားရန် ထိုင်လိုက်စဉ် ချွတ်ခနဲ အသံတစ်သံ ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ငြိမ်နေမိသည်။ချုံပုတ်ကို အသာလေးဖြဲကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကျွန်တော့်မျက်စိထဲ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ယုန်အူနှင့် ကလီစာများကို လာမြှုပ်မည်ဟုပြောကာ တောထဲ တိုးဝင်လာသည့် အမျိုးသမီးသည် ဖက်ကို ဖွင့်ထားပြီး အူများကို ညှစ်ကာ အစိမ်းအတိုင်း အားရပါးရစားနေသည်။ကျွန်တော် အပေါ့မသွားနိုင်။ ငိုင်ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ အသံကိုလည်း မထွက်ရန် သတိထားနေရသည်။ ထူးဆန်းလွန်းသောကြောင့် မှင်တက်နေမိသည်။အမျိုးသမီးက လက်ကို သစ်ရွက်တွေ နှင့်သုတ်သည်။ ထို့နောက် ဣန္ဒြေရစွာဖြင့် ပြန်ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ဆီးသွားချင်လွန်းသောကြောင့် တောတိုးလာသည်။ ကြောက်လွန်းသဖြင့် ဆီးသွားမရ။ အတော်ကြာကြာ အားထုတ်ပြီးမှ ကိစ္စပြီးသောကြောင့် တောထဲက ပြန်ထွက်လာသည်။အမျိုးသမီးက ဟင်းချက်နေသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို မြင်တွေ့ ခဲ့ရသည့် မြင်ကွင်းအား မည်သို့ ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ ကိုခင်မောင်က အမျိုးသမီးနှင့် စကားလက်ဆုံကျနေသည်။“နင့်နာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”“ကံပယ်”“ဟ .. ဘယ်လိုကြီးလဲ .. ကံပယ်တဲ့လား … ဒီနာမည်မျိုးအရှားသား”“ဟုတ်တယ် … ကံပယ်ပြီး အသက်ရှင်နေရသူဖြစ်လို့ အဖေက ပေးထားတာ”“အဖေရှိတယ် ဟုတ်လား”“ဟုတ်ကဲ့”“နင်က ဘယ်မှာနေတာလဲ … တောင်ကွဲကြီးကလား”“မဟုတ်ဘူး … ကျွန်မတို့က ကမြော့ကွင်းမှာနေတာ”“ကမြော့ကွင်း … မကြားဖူးပါဘူး”“ဒီကနေသွားရင် တစ်နာရီလောက်ပဲ”ယုန်သားဟင်းအနံ့ကလည်း မွှေးလာသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို မျက်ရိပ်ပြကာ ချောင်းထဲကိုဆင်းရန် ခေါင်းဆတ်ပြလိုက်သည်။“ဘာလဲဆရာ … ရေချိုးချင်လို့လား … သွားချိုးလေ”“ချောင်းထဲ ခဏလောက် လမ်းလျှောက်ကြရအောင်”“မောပါ့ ဆရာရယ် … ဆရာပဲသွား … ကျွန်တော်တော့ မကံပယ်နဲ့ စကားပြောကောင်းနေလို့”ထိုအချိန်တွင် မကံပယ်က ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။သူ့အကြည့်က တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သံလိုက်ဓာတ်ပါသော အကြည့်ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်စိကို လွှဲဖယ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မလှုပ်ချင်လောက်အောင်ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်ကို ကိုခင်မောင်က“ဆရာ … သွားလေ ပြန်တက်လာရင် ရေတစ်ကျည် တောက်လောက် ဆွဲခဲ့ဦး”ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်ကို ဝါးဆစ်ပိုင်းကြီးတစ်ခု လှမ်းပေးသည်။“ကိုခင်မောင် … လာလေ ချောင်းထဲဆင်းမယ်”ကိုခင်မောင်က“သွားပါဆရာရယ် … ဒီမှာ ထမင်းခူးထားလိုက်မယ် … ဆာနေပြီ။ ဟင်းကလည်း မွှေးနေတာ”ကျွန်တော် စိတ်လျှော့ပြီး ချောင်းထဲဆင်းကာ ရေခပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြန်တက်လာပြီး ဝါးကျည်တောက်ကို ချထားလိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်နှင့် မကံပယ်တို့ ဘာတွေပြောပြီး ရယ်နေမှန်းမသိ။ မြေပြင်တွင် အင်ဖက်တွေစီချထားသည်။ ထမင်းတွေပုံထားသည်။“လာ ဆရာ စားကြမယ်”ကိုခင်မောင်က ထမင်းပုံရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ရောယောင်ပြီးထိုင်လိုက်မိသည်။ မကံပယ်က ဟင်းအိုးကို ဖက်ခုနှင့်မလာသည်။ထို့နောက် အလယ်တွင် ချထားလိုက်သည်။ ဟင်းနံ့ကလည်း စားချင်စရာ မွှေးနေသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်က စားရမည်ကို လန့်နေသည်။ အထူးသဖြင့် မကံပယ်ကို မည်သို့ရင်ဆိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ကျွန်တော့်ဖက်ထဲတွင် ဟင်းတွေပုံပေးလိုက်ပြီး မကံပယ်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။“စားလေ ဆရာ”ကျွန်တော်ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိ ငိုက်ခနဲဖြစ်သွားကာ“ဪ .. အင်း … အင်း … စားမယ်”ဟုပြောမိလိုက်သည်။ကိုခင်မောင်ကတော့ ထမင်းတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ပြီးစားနေသည်။“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရေ .. လက်ရာကတော့ စပယ်ရှယ်ပဲ .. ဒါမျိုး ဆရာစားဖူးမှာ မဟုတ်ဘူး … စားကြည့် … ဖြစ်သလိုချက်ထားပေမယ့် တကယ့်လက်ရာ”ကျွန်တော်က အလိုလို ထမင်းကို ဟင်းများနှင့် နယ်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။”“ဘယ်လိုလဲဆရာ … ကောင်းရဲ့လား “ကောင်း … ကောင်းပါတယ်”“ထည့်ပါဦးဟ … ဟင်းလေးနည်းနည်း … မကံပယ်နင် မစားဘူးလား”“အစ်ကိုတို့ စားပြီးမှ စားမယ် … အားရပါးရစားကြနော် ဟင်းမကျန်လည်း ကိစ္စမရှိဘူး”“ဘယ်ဟုတ်မှာလဲ … နင်စားဖို့ ဖယ်ထားမှပေါ့”“ရတယ် …. အစ်ကိုတို့ပဲ အဝစား”ကျွန်တော်က ထမင်းကို စားသာစားနေရသည် အရသာ မခံစားမိ။ စိတ်ထဲတွင် ကြောက်သလိုလို၊ ဝမ်းနည်းသလိုလို၊ ငိုချင်သလိုလိုဖြစ်နေမိသည်။ သို့သော် ထည့်ထားသည့် ထမင်းတွေကတော့ ကုန်သွားသည်။ထမင်းစားသောက်ပြီး ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို စကားပြောရန်ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်။ ကိုခင်မောင်က“ဆရာရေ … ထမင်းလည်း စားကောင်း အိပ်လည်း အိပ်ချင် … တစ်ရေးလောက် မှေးရအောင်။ နောက်ထပ် ၂ နာရီ လောက်လျှောက်ရင် ရောက်ပါပြီ … အိပ်ချင်လို့”ကိုခင်မောင်က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်းပင်ကြီး အမြစ်ကို ခေါင်းခုပြီး အိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်က မကံပယ်ကို မကြည့်ရဲ ကြည့်ရဲနှင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့ အိုးတွေကိုဆေးပြီး ပလိုင်းထဲ ပြန်ထည့်နေသည်။ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး“ဆရာလည်း အိပ်ချင်ရင် အိပ်လေ … မျက်လုံးကစင်းနေပြီ .. အိပ်ချင်နေပြီ မဟုတ်လား… အိပ်လိုက်ပါ … အိပ်လိုက်”ကျွန်တော် မိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်ဘာမျှသတိမရတော့။ အိပ်မက်လား တကယ်လား။ ကျွန်တော့်ကို ခွေးတွေ လိုက်ဆွဲနေသည်။ ကျွန်တော်က ပြေးလွှားရင်းမောနေသည်။ ခွေးတစ်ကောင်က ကျွန်တော့် ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။“အား”ကျွန်တော် လန့်အော်လိုက်မိသည်။ရိုးမခေါ်သံ (၃)ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားသလားမသိ။ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။“ကိုခင်မောင် .. ကိုခင်မောင်”ကျွန်တော်အော်လိုက်မိသည်။ ကျွန်တော် ကျောပိုး အိတ်ကို ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်နေသည့် အနေအထားတော့ ဖြစ်နေသည်။“ကိုခင်မောင်”အသံမကြားသဖြင့် ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်က ပေါင်ကြားထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေသည်။ ကျွန်တော်က ထသွားပြီး“ဟေ့လူ … ထ …. ထပါဦး .. ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲကြည့်ပါဦး”ကိုခင်မောင်က လူးလဲထပြီး မျက်လုံးတွေကို ပွတ်လိုက်သည်။“ဟင် … ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားတယ်”“ကျွန်တော်လည်း အိပ်ပျော်သွားတာ … ဘာဖြစ် သွားမှန်းမသိဘူး။ ဘယ်နှနာရီရှိနေပြီလဲ”ကိုခင်မောင်က သူပတ်ထားသည့် လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။“ဟာ … ဆရာ ၅ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ”“ကျွန်တော်တို့ တော်တော်လေး အိပ်ပျော်သွားတာပဲနေဦး … နေဦး မကံပယ် … မကံပယ် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ”“ဟိုမှာ သူ့ပလိုင်းရှိနေတာပဲ … လူဘယ်ရောက်နေသလဲ မကံပယ် … မကံပယ်”ကျွန်တော်တို့ ၆ နာရီလောက် အိပ်ပျော်သွားခြင်းမှာ အဘယ်ကြောင့်နည်း။“ကိုခင်မောင် … ဆန်းတယ် .. ဘာကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ၆ နာရီလောက် အိပ်ပျော်သွားရတာလဲ”ကိုခင်မောင်က တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ရယ်နေသည်။“ဟေ့လူ .. ဘာရယ်တာလဲ … ပြောစမ်း … ခင်ဗျားနဲ့ မကံပယ် ဘာတွေ လုပ်ထားသလဲ”“မကံပယ် လုပ်တာမဟုတ်ဘူး … ကျွန်တော် လုပ်တာ”“ခင်ဗျားက ဘာလုပ်တာလဲ”“ယုန်သားဟင်းထဲကို ဆရာတို့မသိအောင် ဂန်ဂျာနည်းနည်းထည့်လိုက်တာ”“ဘာလဲဗျ … ဂန်ဂျာ”“ဆေးခြောက်မှုန့်လေဆရာ … ကျွန်တော်တို့က ကာလသား ဟင်းချက်ရင် စားကောင်းအောင် ထည့်တယ်။ ခုကလည်း တောင်ကွဲကြီး ရောက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂန်ဂျာကာလသား ချက်စားမလို့ ဆောင်လာတာ။ ယုန်သားထဲ အခွင့်ကြုံလို့ ထည့်လိုက်တာ။ ဆရာ့ကို အသိပေးရင် မစားမှာစိုးရိမ်လို့ … ဘယ့်နှယ် မကောင်းဘူးလား”“ခင်ဗျားဗျာ … တော်တော်ဆိုးတယ် … ကျုပ်ကို ဆေးခြောက်သမားဖြစ်အောင် လုပ်တာလား … ဒါနဲ့ မကံပယ် ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ။ ဟင်းကျန်တွေ အားလုံးစားပြီး မူးလဲနေပြီလား”“အဲဒီလောက် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဆရာရယ်”“ဒါနဲ့ … ကိုခင်မောင် ကျွန်တော်တစ်ခုပြောမယ် … ကျွန်တော်အပေါ့သွားတော့ တစ်ခုမြင်လိုက်တယ်”“ဘာများလဲဆရာ”ကျွန်တော်က ပြောသင့် မပြောသင့် ဆင်ခြင်သေးသည်။ သို့သော် ခရီးအတူသွားများဖြစ်သဖြင့် အကြောင်းသိထားနိုင်ရန် ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး“မကံပယ်လေ ….”“ဘာလဲဆရာ .. ပြောပါ”“ခင်ဗျားကို ယုန်ဗိုက်ထဲက ကလီစာတွေ သွားမြှုပ်မယ်ဆိုပြီး ယူသွားတယ် မဟုတ်လား”“အင်းလေ”“သူ့ အဲဒါတွေကို မမြှုပ်ဘဲ ထိုင်စားနေတာ ကျွန်တော် တွေ့ လိုက်ရတယ်”“ဟာ … ဆရာ … ဟုတ်ရဲ့လား … ကျွန်တော့်ကို မလှန့်ပါနဲ့ ဆရာရယ် ကျွန်တော်က သေနတ်သာကိုင်တာ။ သရဲတော့ ကြောက်တယ်ဗျ”“တကယ်တွေ့တာ … အူထဲက အညစ်အကြေးတွေကိုညှစ်ချပြီး အူတွေကို ကိုက်စားနေတာ”“ဆရာ … အဟုတ်လား”“ကျွန်တော် လိမ်ပြောပါ့မလား”“ဆရာ … ပြေးရအောင် . ကျွန်တော်တို့တော့ ဒုက္ခရောက်ပြီဆရာ .. ကျွန်တော်တို့ကို သရဲမကပ်နေပြီ”“နေပါဦး ခင်ဗျားကလည်း… ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ ကြောက်မနေပါနဲ့ … ခု မိုးချုပ်တော့မယ် … ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”“ဆရာ … နေ့ချင်းပေါက်ဆိုပြီး ဓာတ်မီးလည်း မဆောင်လာမိဘူး … ဒုက္ခပဲ။ တောထဲကို ဘယ်လိုဖြတ်ကြမလဲ”“တောထဲဖြတ်တာထက် … ဒီက ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းကြမှာလဲ ”ထိုစဉ် တောင်ဘက်မှ ချုံပင်များလှုပ်သွားပြီး မကံပယ်ထွက်လာသည်။ ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ကိုင်ထားသည်။“အစ်ကိုတို့ နိုးပြီလား”“ဟုတ်တယ် … မကံပယ် .. ဘယ်သွားနေတာလဲ”“ဘယ်မှ မသွားဘူး .. ဟိုဘက်မှာ တောသွားထိုင်နေတာ”“ယုန်သားစားလိုက်သေးလား”“မစားဘူး … မဆာလို့ .. အစ်ကိုတို့ကို နှိုးမလို့ပဲ …မနှိုးဝံ့လို့”“တော်သေးတာပေါ့ …. ဒါဆိုရင် ငါတို့ပြောတာတွေကြားလိုက်သလား”“ကြားတယ် … အဲဒါကို ပြောချင်လို့”“နင်အူတွေကို ဒီအတိုင်းစားတာ လူမှ ဟုတ်ရဲ့လား”“ကျွန်မရှင်းပြတာကို နားထောင်ပါဆရာ … ကျွန်မ အဲဒါတွေကို စားချင်လို့စားတာမဟုတ်ဘူး။ ဟောဒီ ဗိုက်ထဲက ခွေးတိရစ္ဆာန်ရဲ့ သွေးက တောင်းဆိုလွန်းလို့စားရတာ”“ဟာ”“ဟင်”ကျွန်တော်တို့ အံ့အားသင့်နေကြသည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့ရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး“ကျွန်မဗိုက်ထဲမှာ ခွေးတိရစ္ဆာန်နဲ့ ရထားတဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ် … အဲဒီကလေးကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပြီးကတည်းက သွေးကို အစိမ်းတိုင်း သောက်ချင်တယ်။ အူတွေ အသည်းတွေမြင်ရင် အစိမ်းအတိုင်း စတိဖြစ်ဖြစ် ကိုက်စားချင်စိတ်တွေ ဖြစ်နေတယ် … ဟောဒီ ကလေးကြောင့် တိရစ္ဆာန်လေးကြောင့်”မကံပယ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့ဗိုက်ကို တဘုန်းဘုန်း ထုရိုက်နေသည်။ ကျွန်တော်က“ဟေ့ … ဟေ့ … မလုပ်နဲ့လေ … မလုပ်ရဘူး”ဟုအော်ပြောကာ သူ့လက်ကို ဖမ်းထိန်းလိုက်သည်။မကံပယ်က ဒူးနှစ်ချောင်းပေါ်တွင် မျက်နှာကို အုပ်လိုက်ပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ကာ ငိုနေသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေမိသည်။ ဘာဆက်ပြောရမှန်း လည်းမသိ။“ကိုခင်မောင် … သွားကြရအောင် … မှောင်တော့မယ်”“ဆရာ … မီးလည်းမပါဘူး … မှောင်လာရင် ကျွန်တော် လမ်းတွေ မမှတ်မိဘူး”“ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”“ဒီမှာပဲ ညအိပ်ရလိမ့်မယ်ထင်တယ်”မကံပယ်က ခေါင်းထောင်ပြီးပြောလာသည်။“ဒီမှာ ညအိပ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ဒီနေရာမှာ ကျားရှိတယ်။ ကျွန်မ ချောင်းထဲရေဆင်းချိုးတော့ ကျားခြေရာတွေ့တယ်။ သူ ကျွန်မတို့ချက်စားထားတဲ့ ယုန်အနံ့တွေ ရကောင်းရနိုင်တယ်။ ဒီနေရာ မလုံခြုံဘူး။ မမှောင်ခင် သွားမယ်ဆိုရင် ကျောက်ပါးစပ်ဂူကိုရောက်လိမ့်မယ်။ အဲဒီဂူထဲမှာဆိုရင်တော့ လုံခြုံတယ်”“ငါ့ညီမက အဲဒီဂူကိုရောက်ဖူးသလား”“ရောက်ဖူးရုံမကဘူး … ညပါအိပ်ဖူးတယ်”“ငါလည်း မုဆိုးဘဝနဲ့ တောလည်နေတာကြာပြီ… ကျောက်ပါးစပ်ဂူဆိုတာ မသိပါလား”“လမ်းကြောင်းကနေ ၁၅ မိနစ်လောက် ဖဲ့ဆင်းသွားရတဲ့နေရာ .. ဟိုး ကျောက်ဖနူးတောင်ကြီးမှာရှိတာ”“ကဲ … ဒါဆိုရင်လည်း သွားရအောင်”ကျွန်တော်က မကံပယ်ရှင်းပြလိုက်သောကြောင့် သူ့အပေါ် တစ်မျိုးထင်ထားစိတ်များ ပျောက်သွားသည်ဆိုစေ သူ့အကြောင်းကို ပိုပြီး သိချင်လာသည်။ သူ သူ့ဗိုက်ထဲတွင် ကလေးရှိကြောင်း ပြောသည်။ ပြီးတော့ ထိုကလေးကို မလိုလားပုံပြသည်။ကလေးအဖေကို တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်နှင့် နှိုင်းနေသေးသည်။ ထိုအကြောင်းအရာများက ကျွန်တော့်အဖို့ လေ့လာစူးစမ်းလိုစိတ်များကို ဖြစ်စေသည်။ သို့သော် မည်သို့စကားစပြီး ပြောရမည်နည်း။ယခုတော့ မကံပယ်က ရှေ့ဆုံးကဖြစ်နေသည်။ ကိုခင်မောင်က သူ့နောက်၊ ကျွန်တော်ကနောက်ဆုံး။ ကျားရှိသည် ပြောသောကြောင့် နောက်ကျောကတော့မလုံ။ မကံပယ်က အသော့လေးနှင်နေသည်။ မှောင်တော့မည် မဟုတ်ပါလား။“ဟ .. နင့်ကို မိန်းကလေးဆိုပြီး ငါကလျှော့တွက်ထားတာ။ ငါ့ထက်တောင် လျှောက်နိုင်ပါလား”“ကျွန်မက ယောက်ျားတစ်ယောက်လောက်တော့ အသာလေး ကိုင်ပေါက်နိုင်တယ်ရှင့်”“ဟား .. ဟား … ဟား”ကိုခင်မောင်က ဘာကို သဘောကျသည်မသိ။တဟားဟားရယ်နေသည်။ ဆေးခြောက်အမူးမပြေသေးဟု ထင်သည်။ ကျွန်တော်သည်ပင် ခေါင်းထဲတွင် ယစ်တစ်တစ်၊ နောက်တောက်တောက်ဖြစ်နေ သည်။မှောင်လုပြီ။ တစ်ယောက်နောက်ကျော တစ်ယောက်ကြည့်ကာအမြန်လိုက်နေရသည်။“မရောက်သေးဘူးလားဟ”“ရောက်တော့မယ်လေ … ဒီလျှိုကိုဆင်းလိုက်ရင် ရောက်ပြီ”ကျွန်တော်တို့ ကုန်းအဆင်းလေးကို သတိထားနေရသည်။ မှောင်လုလုတွင် နောက်ဆုံးအလင်းမှိန်လေးကို အားကိုးပြီး ဆင်းလိုက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။“ဟိုး … ထိပ်မှာ ဂူကိုရောက်ပြီ”သူပြောသည့် နေရာကို ကျွန်တော်တို့ ကြည့်လိုက်သည်။ လမ်းလေးတစ်ခုလိုလို မြင်နေရသည်။ ထူးဆန်းသည်က သူလက်ညှိုးထိုးပြသည့်နေရာတွင် မီးရောင်တွေ့ နေရခြင်းဖြစ်သည်။“မီးရောင်တွေ့တယ်”“မီးရှိရင် လူရှိပုံရတယ်”“လူနေတဲ့ ဂူလား”“ဒီမှာ လူနေတာမရှိပါဘူး”ကျွန်တော်တို့ တောလမ်းလေးအတိုင်း အပြေးတက်လာကြသည်။ သိချင်စိတ်က ပြင်းပြနေသည်။ဂူပေါက်တစ်ခုကို ဘွားခနဲမြင်လိုက်ရသည်။ ပါးစပ်ပေါက်ကြီးတစ်ပေါက်လိုဖြစ်သည်။ ဂူထဲတွင် မီးဖိုတစ်ခု ဖိုထားသည်။ ထင်းတုံးကြီးများက မီးစွဲပြီး တဖျစ်ဖျစ်လောင်နေသည်။ လူတော့မတွေ့။ ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကို အသင့်အနေအထား ကိုင်ထားသည်ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။“လူရှိလား”ကျွန်တော်က အော်လိုက်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော့်ဘေးက ပြောလိုက်သည်။“လူရှိတယ်လေ … ဟိုမှာ ထိုင်နေတာ မမြင်ဘူးလား”မကံပယ် လက်ညှိုးထိုးပြသည့်နေရာကို ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ရဟန်းတစ်ပါး တင်ပျဉ်ခွေကာ ကျောက်ဖျာတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ မီးအလင်းရောင်ကို ရှေ့တွင်ရှိနေသည့် ကျောက်စွန်း တစ်ခုက ကွယ်ထားသဖြင့် ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ရဟန်းက မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး မလှုပ်မယှက် တရားထိုင်နေသည်66“ဟာ … ရဟန်းတစ်ပါးပဲ .. လာ .. သွားကန်တော့ကြရအောင်”“အစ်ကိုတို့သွားကြလေ … ကျွန်မ ညစာအတွက် စီစဉ်လိုက်ဦးမယ်”ကျွန်တော်နှင့်ကိုခင်မောင် ရဟန်းရှေ့ရှိ ကျောက်ဖျာအောက်နားတွင် ထိုင်ပြီးကန်တော့လိုက်ကြသည်။ သို့သော် ရဟန်းကမလှုပ်မရှား။ ကျွန်တော်တို့ တိတ်တိတ်လေး နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး ကျောက်ဂူကြီး၏ အတွင်းပိုင်း ကွက်လပ်တစ်နေရာတွင် ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အတွင်းပိုင်းက အတော်လေးကျယ်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့အနားလာပြီး တိုးတိုးလေးပြောသည်။“ရေသွားခပ်ပေးပါ”“ရေဘယ်မှာရှိသလဲ”“ဂူအထွက် ဘယ်ဘက်မှာ ကျောက်အိုင်လေးတစ်ခုရှိတယ်”ကိုခင်မောင်က ဝါးကျည်တောက်ကိုယူပြီး ထွက်သွားသည်။“အဟမ်း”ရဟန်းထံမှ ချောင်းဟန့်သည့် အသံကြားလိုက်ရသည်။ ကျောက်ဖျာထက်မှ ဖြည်းလေးစွာထလိုက်ပြီး အောက်ကို တစ်လှမ်းချင်း ဆင်းလာသည်။ ကျွန်တော်တို့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး “ခရီးသွားတွေလား” ဟု မေးလိုက်သည်။မကံပယ်က အပြင်ဘက်ကို အိုးကိုင်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ရဟန်းကို ဦးချလိုက်ပြီး“တင်ပါ့ဘုရား … တပည့်တော်တို့ တောင်ကွဲကြီးသွားမလို့ပါ … အဲဒါ မိုးချုပ်သွားတာနဲ့ ဒီမှာ တစ်ညဝင်ခိုတာပါ .. အရှင်ဘုရား ကရော”“ဦးဇင်းလည်း ခရီးသွားပဲ။ မိုးချုပ်လာတာနဲ့ ဒီမှာ ခေတ္တဝင်နားတာ”ထိုစဉ် ကိုခင်မောင်ဝင်လာပြီး ရေကျည်တောက်ကိုထောင်ကာ ရဟန်းကို ကန်တော့သည်။“တပည့်တော်တို့ ညစာချက်စားမှာကို ခွင့်ပြုတော်မူပါ”“ရပါတယ် ဒကာကြီးတို့ .. ဦးဇင်း ခရီးပန်းတာကြောင့် အနားယူတော့မယ် …. ဒကာကြီးတို့ လွတ်လပ်စွာ နေနိုင်ပါတယ်။ တစ်ခုပဲ သတိပေးချင်တယ်”“ဘာများလဲ ဘုရား”“အပမာဒေန သမ္ပာဒေထ … ဘုရားရှင်ဟောကြားတော်မူခဲ့တဲ့အတိုင်း မမေ့မလျော့သော သတိတရားနဲ့ နေထိုင်ခြင်းဟာ ကိုယ့်အသက်ကို ကိုယ်စောင့်ရှောက်ခြင်းပါ ဒကာတို့”ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် အလိုလိုကြည့်လိုက်မိသည်။– ဆက်ရန် –စာရေးသူ – တင်ညွန့်စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ