#အချစ်ဦး
--------
တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ်ကျောင်းအပိတ် အိမ်အပြန် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနှင့် တံတားထိပ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ကြသည်။ သူငယ်ချင်းက
“မင်း ဘီအီးဒီအောင်သိုက်ပွဲကြည့်မလား”
“ဟင့်အင်း … ငါက ပွဲမှ မကြည့်ဖူးတာ။ လူကြားထဲ မဝင်ချင်ပါဘူး”
“ဒီည အောင်သိုက်ဇာတ်က ကောင်းတယ် … လိုက်ကြည့်ပါလား”
“လူကြားထဲ တိုးရမှာ ကြောက်ပါတယ်ကွာ”
ကျွန်တော်သည် ငယ်စဉ်ကတည်းက လူတောထဲ သိပ်မတိုးသူဖြစ်သည်။ ပွဲတွေလည်း သိပ်သွားလေ့မရှိ။ စာဖတ်တာကိုဝါသနာပါပြီး တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းသည့် နေရာကိုသာ ရှာဖွေနေထိုင်သူဖြစ်သည်။
“လိုက်ခဲ့ပါကွာ … ငါတစ်ယောက်တည်း ပျင်းလို့ပါ”
သူငယ်ချင်းက အတင်းခေါ်သဖြင့် ဘုရားပွဲဈေးကို ရောက်ခဲ့သည်။ ပွဲဈေးကို မတိုးချင်သောကြောင့် လူရှင်းသည့် တောင်ငူလမ်းဘက်ကတစ်ဆင့် ပွဲခင်းထဲရောက်ခဲ့သည်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဖျာဝယ်မကြည့်။ ရုံဝင်ခပေးပြီး ရုံထဲကို ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ရုံထဲတွင် လူလည်း သိပ်မရှိ။ ဖျာအလွတ်တွေ အများကြီးရှိနေသည်။ ဖျာလေးတွေက ကျဉ်းကျဉ်းလေးတွေဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်က ပွဲကြည့်ရသည်ကို ရှက်သည်။ ပတ်လည်တွင် မိန်းကလေးတွေ၊ မိန်းမကြီးတွေကများသည်။ ကျွန်တော်တို့က နောက်နားကျကျတွင် ထိုင်မိသည်။
ဘီအီးဒီ အောင်သိုက်က အကသမားမဟုတ်။ အပြောသမားဖြစ်သည်။ သူကသည့် အော်ပရာ၊ ပြဇာတ်တွေက အပြောကိုဦးစားပေးသည်။ ဇာတ်လမ်းကို ဦးစားပေးသည်။
“ဟေ့ … ဒီနေရာက တို့နေရာ”
ကျွန်တော်တို့ ပွဲကြည့်နေစဉ် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က လက်မှတ်လေးကိုင်လာပြီး ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က မတ်တတ်ထပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က
“နှစ်ယောက်တည်းလား … ထိုင်ပါ … တို့လည်း နှစ်ယောက်တည်းပဲ”
ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲချသည်။ ကောင်မလေးတွေက ကျွန်တော်တို့ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဖျာတစ်ချပ်က လူလေးယောက်ထိုင်လိုက်ရာပြည့်နေသည်။ ဒူးမလွတ် ပေါင်မလွတ် ကြိုးစားပြီး ရှောင်နေစဉ် ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ကို သူဒူးခေါင်း လာတင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်က ဒူးပိုက်ပြီးထိုင်ကာ ပွဲကြည့်နေမိသည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပူးကပ်လာသည်။ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ပခုံးကို မှီထားသည်။ ကျွန်တော်က ကန်တန်တန်ဖြင့် ရှောင်လိုက်ရာ
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ … သူများလဲတော့မယ်” ဟု ကောင်မလေးကပြောပြီး အတင်းတိုးကာမှီနေသည်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုဆွဲဆိတ်သည်။ ကောင်မလေးနှင့် ပါလာသည့် အသက်ပိုကြီးသော အမျိုးသမီးကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပွဲကြည့်နေသည်။
ပွဲကတစ်ပိုင်းပြီးသည်။ အားလပ်ချိန်တွင် ကျွန်တော်က အပြင်ထွက်ရန် မတ်တတ်ထလိုက်သည်။
“တို့လည်း လိုက်မယ် … မုန့်စားမလို့”
ကောင်မလေးက ကျွန်တော်တို့နောက်ကို လိုက်လာသည်။ ထို့နောက် ပွဲခင်းထဲရောက်လာသည်။
“မုန့်ဟင်းခါးစားချင်လို့ ဝယ်ကျွေးမလား”
“စားလေ … ပိုက်ဆံတော့ သိပ်မပါဘူး”
“ဒီကလည်း သိပ်မစားပါဘူး”
နောက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူငယ်ချင်းနှင့် အမျိုးသမီးကို မတွေ့တော့။ ဘယ်မှာ ပြတ်ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ကျွန်တော်က နောက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီးရှာသည်။ လူတွေက ပွဲလွှတ်ချိန်ဖြစ်သောကြောင့် အရမ်းများသည်။
ဖုန်တွေကထနေသည့်ကြားတွင်
“ဒီဆိုင်မှာ စားမယ် … ကျွန်မမှာ ပိုက်ဆံပါပါတယ် … ထိုင်ရအောင်လေ”
သူက သွက်လက်စွာ မုန့်နှစ်ပွဲမှာလိုက်သည်။ မုန့်ဟင်းခါးစားပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့ ဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်လာ သည်။
ကျွန်တော်က ဇာတ်ရုံဘက်ကို သွားနေစဉ် ကောင်မလေးက ကျွန်တော့် လက်ကို ဆွဲလိုက်သည်။
“ပွဲကြည့်မလို့လား”
“အင်းလေ”
“ပွဲကလည်း ပျင်းစရာကြီး”
“ဟုတ်တယ် … ငါလည်း ပျင်းလာတယ်။ မကြည့်ချင်တော့ဘူး”
“ဒါဆိုရင် ကျွန်မနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား”
“ဘယ်ကိုလဲ”
“လာပါ”
သူလက်ဆွဲခေါ်သွားသည့် နေရာက ဘုရားကွင်းအတွင်းရှိ ရုပ်သေးစင်ဘက်ကိုဖြစ်သည်။
“ရုပ်သေးကြည့်မလို့လား”
“ကျွန်မတို့လှည်းက အဲဒီဘက်မှာ”
သူက လှည်းတွေကြားကိုဝင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ဘုရားပွဲတွင် တောဘက်ကလာသည့် လှည်းတွေကို စခန်းချထားသည့် လှည်းဝိုင်းကြီးရှိသည်။ လှည်းဝိုင်းကြီးက ဗလာဇာတ်ပွဲကို မျက်နှာမူထားသည်။ ဇာတ်စင်ပေါ်တွင် ရုပ်သေးကနေသည်။
“လာလေ … လှည်းပေါ်ကိုတက်”
သူပြောသည့်လှည်းတွင် နွားတွေမရှိ။ ထောက်ဖြင့် ထောက်ထားသည်။ ကောင်မလေးက လှည်းပေါ် ခုန်တက် လိုက်သည်။ လှည်းက ပေါင်းမိုးကြီးနှင့်ဖြစ်ပြီး ဇာတ်စင်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်ထားသည်။
“ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား”
“အမေတို့က ရွှေမန်းပွဲသွားတယ်။ ကျွန်မက မကြည့်ချင်လို့ အောင်သိုက်ကိုလာကြည့်တာ။ ပျင်းလာလို့”
“အေးနော် … ရုပ်သေးလောက်တောင် မကောင်းဘူး”
“ပဲခူးကပဲလား”
“ဟုတ်တယ် … နင်တို့ကရော”
“ရွာက … ဒီနားကရွာကပဲ … ဘာလုပ်သလဲ”
“ကျောင်းသား”
“သြော် … ဒီအရွယ်ကြီးအထိ ကျောင်းသားလား”
“တက္ကသိုလ်တက်နေတာ”
“တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားပေါ့ … နာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”
ကျွန်တော်က နာမည်ကို ပြောလိုက်သည်။ သူကလည်း သွက်လက်စွာဖြင့်
“ကျွန်မနာမည် မြကျော့စံ … သူများတွေကတော့ မိစံလို့ပဲခေါ်ကြတယ်”
“ကိုယ်က ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ”
“ကြိုက်သလိုခေါ်”
“အေးဟာ … ငါက ပွဲကြည့်ဖူးတာမဟုတ်ဘူး။ သူငယ်ချင်းက ခေါ်လို့ပါလာတာ။ ခုတော့ ပွဲတောင် နှစ်မျိုး ကြည့်ဖြစ်နေပြီ”
“ရည်းစားများရှိသလား”
“ဘာလုပ်မလို့ မေးတာလဲ”
“ကျွန်မနဲ့ အစ်ကိုက အသက် သိပ်ကွာမယ်မထင်ဘူး”
“ဒီလိုပဲ ညတိုင်း ကောင်လေးတွေကို လှည်းဆီခေါ်လာသလား”
“လူကို ဘယ်လိုအစားမှတ်နေသလဲ … ဘာလဲ”
“ဆောရီး … ကိုယ့်အမြင်မှာ တစ်မျိုးဖြစ်နေလို့။ မင်းတို့တောက ကောင်မလေးတွေ ဒီလောက် ရဲတင်းတာ မတွေ့ဖူးဘူး”
“တောက ကောင်မလေးတွေ မရဲတင်းရဘူးလို့ အမိန့်ရှိသလား”
“မရှိပါဘူး … ငါက မိန်းကလေးတွေနဲ့ တစ်ခါမှ ဒီလို ပြောဖူး ဆိုဖူးတာမဟုတ်ဘူးဟ။ ဒါပေမဲ့ နင်နဲ့ကျတော့ စကားတွေ အလိုလိုပြောနေမိတယ်”
“ကျွန်မမှာလည်း ရည်းစားရှိဖူးတယ်။ အဲဒီကောင်က သစ္စာမရှိဘူး။ ယောက်ျားတွေက ဒီလိုပါပဲ”
“ယောက်ျားတိုင်း ဒီလို မဟုတ်ပါဘူးဟာ”
ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ဘက်ကို ပိုပြီးတိုးကပ်လိုက်သည်။
“သိပ်မကပ်နဲ့ဟာ ငါ့ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေတယ်”
“ကျွန်မလည်း ရင်ခုန်တာပဲ … စမ်းကြည့်ပါလား”
“ဟင့်အင်း”
“အေးလာပြီနော် …”
သူက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးလာသည်။ ထိုစဉ် ရုပ်သေးပွဲက ပြီးသွားသည်။ လူတွေ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားသည်။ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို လှည်းကြမ်းခင်းပေါ်ဆွဲချသည်။ ကျွန်တော်က ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး လှည်းပေါ်က ခုန်ချလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ပွဲပြီးပြီဟ … လူတွေ လာနေပြီ”
ကျွန်တော့်ဘေးမှ ဖြတ်သွားသော ကောင်လေးတွေက ကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းစွာ ကြည့်သွားသည်။
“လာလေ လှည်းပေါ် တက်ပါဦး”
“ငါပြန်တော့မယ်ဟာ”
ကျွန်တော်က လှည်းဝိုင်းတွေထဲမှ အတင်းတိုးထွက်ခဲ့သည်။ နောက်ကိုလှည့်မကြည့်မိအောင် သတိထား နေရသည်။ ကျွန်တော် ပွဲခင်းထဲဝင်လာပြီး ဇာတ်ရုံကိုရောက်သည်။ ရုံဖွင့်ပြီဖြစ်သောကြောင့် သူငယ်ချင်းကို ဘီအီးဒီအောင်သိုက်ရုံထဲ ဝင်ရှာသည်။ ကိုယ်တော်ချောက ကုလားထိုင်တွင် အိပ်ပျော်နေသည်။
ကျွန်တော်က သူ့ကိုနှိုးပြီး ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ကျွန်တော့်ဘဝ ပထမဆုံး ပွဲကြည့်ဖူးသည့်ည အဖြစ်အပျက်ကို ကျွန်တော်က သူငယ်ချင်းကို ပြောပြလိုက်သည်။
“မင်းဘယ်ရောက်မှန်း မသိလို့ ငါလည်း လိုက်ရှာသေးတယ်။ နောက်တော့ အိပ်ချင်လို့ ကုလားထိုင်အလွတ်မှာ ဝင်အိပ်နေတာ”
“ကောင်မလေးက တောသူဆိုပေမယ့် လှတယ်ကွ။ ငါ စိတ်ဝင်စားတယ်”
“စိတ်ဝင်စားရင် မနက်ကျ လာပြန်ရှာပေါ့ကွာ”
“အေးဟုတ်တယ်”
ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ပြီး တစ်ရေးအိပ်သည်။ နောက်တစ်နေ့ ညနေတွင် ကျွန်တော် လှည်းဝိုင်းကြီးဘက်ကို စက်ဘီး လေးဖြင့် ထွက်လာသည်။ သူငယ်ချင်းကိုတော့မခေါ်။
ညက သူနှင့်တွေ့ခဲ့သော လှည်းဝိုင်းအနီးတွင် စက်ဘီးလေးကို ရပ်ထားခဲ့သည်။
ညဘက်ပွဲကို တစ်ပွဲနွှဲရန် သူတို့ပြင်ဆင်နေကြသည်။ လှည်းတွေအောက်တွင် ထမင်းတွေချက်နေကြသည်။ အလှပြင်သူတွေက ပြင်နေကြသည်။
“ကောင်လေး ဘာရှာနေတာလဲကွ”
လူကြီးတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“မြကျော့စံတို့လှည်းက ဘယ်နားလဲ”
“ဘယ်က မြကျော့စံလဲကွ”
“ကောင်မလေး လေဗျာ။ နှုတ်ခမ်းမှာ မှဲ့လေးနဲ့”
လှည်းအောက်မှ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က
“အဘကလည်း ကြီးမြရဲ့သမီး မိစံကို မေးနေတာလားမှ မသိတာ”
“ခင်မြရဲ့သမီးလား”
“မသိဘူးဗျ … သူက မြကျော့စံတဲ့ မိစံလို့လည်း ခေါ်တယ်ပြောတယ်”
လူကြီးက ကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းသလိုကြည့်လိုက်သည်။
“ကောင်လေး … မင်းသောက်လာသလား”
“မသောက်ပါဘူး”
“မိစံက မနှစ်ကပဲ ဆုံးသွားပြီ … သူ့ကိုယ်သူ သတ်သေသွားတာ။ ဟိုလှည်းက သူတို့လှည်းပဲ”
“ဦးလေး … ညကပဲ သူနဲ့ ကျွန်တော် တွေ့ခဲ့တာ။ အဲဒီလှည်းပေါ်မှာထိုင်ပြီးတော့တောင် စကားပြောခဲ့ သေးတယ်”
လူကြီးက ခေါင်းခါပြီးထွက်သွားသည်။
ကျွန်တော်က သူတို့လှည်းကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။ လှည်းအောက်တွင် ကောင်မလေးတွေ ထမင်းစားနေကြ သည်။ လှည်းပေါ်တွင် သူ
သူမှ သူ
မိစံကလှည်းပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြနေသည်။
#တင်ညွန့်
၄.၁၂.၂၀၁၈