အနီး_အဝေး(စ/ဆုံး)
—————
တီ … တီ … တီ
ဖုန်းလာနေသည်
ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် အိပ်ပျော်နေသော ဦးအောင်ဘွားက လန့်နိုးသွားပြီး ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားသည့် လယ်တီဒီပနီပေါင်းချုပ် စာအုပ်ကြီးက ပြုတ်ကျသွားသည်။
သူက ဘေးခုံပေါ်မှ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး
“ဟဲလို” ဟု ပြန်ထူးလိုက်သည်
“ဖေဖေ အိပ်နေလား”
“အေး”
“နေကောင်းရဲ့လား … အသံကြီးက တစ်မျိုးကြီးပဲ”
“ခုမှ အိပ်ရာက နိုးတာ”
“ဖေဖေ … သား ပြန်လာလို့ မရဘူး … ခွင့်လွှတ်ပါ … ကားတွေက မထွက်ဘူး … ထွက်လည်း ရန်ကုန်ရောက်ရင် ကျူဝင်ရမှာတွေ ဘာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်မှာစိုးလို့ပါ”
“အေး … အေး … ရပါတယ် … ဖေဖေကလည်း မင်းတို့ လာမှာပဲ စိုးရိမ်နေတာ”
“ဖေဖေ့ကို ဖုန်းထဲကပဲ ကန်တော့လိုက်ပါတယ်နော်”
“အေး … အေး … သာဓု သာဓု သာဓု”
သူကဖုန်းကို ချလိုက်သည်။ အမှန်တော့ သားကြီးကို ညကပဲ အိပ်မက်တွေ မက်နေသေးသည်။ သူ့အတွက် ကန်တော့ပစ္စည်းဗန်းလေး ကိုင်ပြီး ဝင်လာသည်ကိုတွေ့ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
“တီ … တီ … တီ”
ဖုန်းဝင်လာပြန်သည်
“အေး … သမီးကြီး ပြော”
“ဖေဖေ … ဘယ်သူနဲ့ စကားပြောနေတာလဲ … သမီးဖုန်းဆက်နေတာ ကြာလှပြီ”
“သမီးကိုကိုနဲ့လေ”
“ဘာလဲ … ကိုကို မလာနိုင်ဘူးတဲ့လား”
“အေးလေ … ရန်ကုန်ထဲ ပြန်ဝင်ဖို့ မလွယ်ဘူးလေ”
“ဖေဖေ … သမီးလည်း ဒီနေ့ မလာနိုင်ဘူးလို့ လှမ်းပြောတာ”
“သမီးက ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟိုလေ … ဒီနေ့က မောင့်မွေးနေ့လေ ဖေဖေရဲ့ … အဲဒါ အိမ်မှာ မွေးနေ့ပွဲ လုပ်မလို့”
“မနက်ဖြန်လာပေါ့”
“မနက်ဖြန် မောင်ကပြန်တော့မှာ … အဲဒါ လိုက်သွားမလို့”
“ရန်ကုန်ထဲက ထွက်လို့ရသလား”
“သူတို့ကရတယ် ဖေဖေ … ဟိုရောက်ရင် ကျူဝင်လိုက်မယ် … အရေးကြီးတာဝန်နဲ့ပဲ”
“အေးပါ … သွား … သွား … သတိထားကြ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ … ဖေဖေ့ကို သမီးဖုန်းထဲကပဲ ကန်တော့လိုက်ပါတယ်”
“အေးကွယ် … သာဓု … သာဓု … သာဓု … မြေးလေးတွေတော့ သတိရသား … သူတို့ရော လိုက်မှာလား”
“မလိုက်ဘူး ဖေဖေ သူတို့ကို ယောက္ခမကြီးနဲ့ ထားခဲ့မှာ”
မျှော်လင့်ချက်တွေ ကုန်ခန်းသွားပြီ။ ကိုဗစ်ကရက်စက်သည်။ မနှစ်ကလို သားတွေ၊ သမီးတွေ၊ သမက်တွေ၊ ချွေးမတွေ၊ မြေးတွေနှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး မနေရတော့ပြီ။
ဦးအောင်ဘွားက ဓာတ်ပုံရှေ့သွားရပ်နေသည်။
“မခင်လေးရေ … ငါလည်း ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်တည်းပါပဲကွယ်”
သူက ဇနီးသည်၏ ဓာတ်ပုံထဲက မျက်နှာလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး
“ဘာလိုလိုနဲ့ မင်းထွက်သွားတာ ငါးနှစ်တောင် ရှိသွားပြီနော်” ဟုပြောလိုက်သည်။
သူက သက်ပြင်းကြီးချကာ
“ကောင်းပါတယ် … ခုလည်း ကိုဗစ်ကြောင့် တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေနေကြတာ။ မင်းစောစောလေး ငြိမ်းချမ်းရေး ရသွားတာ အေးတာပေါ့ … ခုတော့ ငါတစ်ယောက်တည်းပဲလေ … ငါလည်း ဘယ်နေ့လဲပါကွယ်”
“ဒေါက် … ဒေါက်”
ဦးအောင်ဘွားက တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ သူက အံ့အားသင့်သွားပြီး
“ဟင် … အငယ်ကောင် … ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ဖေဖေ့ကို လာကန်တော့တာပါ”
“မင်း ငါ့ကိုသတိရသေးသားပဲနော် … ခုမှ ဘယ်ကပေါ်လာတာလဲ”
“မပြည့်စုံတဲ့ဘဝဆိုတော့ အားငယ်တယ်ဖေဖေရယ် … ဒီလိုနေ့မျိုးဆို ကိုကိုတို့ မမတို့နဲ့ ရင်မဆိုင်ရဲဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူတို့က ချမ်းသာကြ … ပညာတတ်ကြ … ရာထူးတွေရှိကြ … ပြည့်စုံကြတယ်လေ”
“မင်းကရော”
“သားမှာ သူတို့ရှိတဲ့ အရည်အချင်းတွေ တစ်ခုမှ မရှိဘူးဖေဖေ”
“ဒါဆို ဘာဖြစ်လို့ ခု လာသလဲ”
“ဒီနေ့ သူတို့ မလာနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေတယ်ဖေဖေ … သားဖုန်းဆက်မေးပြီးပြီ … ဒါကြောင့် ဖေဖေ့ကို လာကန်တော့တာ”
“ငါက မင်းကို သိပ်စိတ်ဆိုးတယ် … ဘာဖြစ်လို့ မလာရသလဲ … ခုရော ဘာတွေ လုပ်စားနေသလဲ … ငါ့ဆီကိုလာတာ ဘာမှမလိုဘူးကွ … လာဖို့ပဲလိုတာ”
“သားမိန်းမက ဈေးထဲမှာ ဈေးရောင်းတယ် … သားက ဆိုက်ကားနင်းတယ်”
“ပညာတတ်အောင်သင်ဆိုတော့ မသင်ချင်တဲ့အကျိုးပဲ”
“ဖေဖေရယ် … သားမှ မသင်ချင်တာ ထားလိုက်ပါလေ”
“နေဦး … မင်းမိန်းမနဲ့ ကလေးတွေရော”
“လမ်းထိပ်မှာနေခဲ့တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့ ခေါ်မလာတာလဲ”
“ဖေဖေ့ကို ကြောက်လို့တဲ့ လိုက်မလာရဲဘူး”
“ခေါ်လိုက်”
သားငယ်က ဖုန်းဆက်သည်။
“အေး … ဖေဖေက ခေါ်ခိုင်းတာ”
“———.”
“ဟုတ်ပါတယ်ဆို”
“ပေးစမ်းမင်းဖုန်း”
ဦးအောင်ဘွားက သူ့သားလက်ထဲမှ ဖုန်းကို ယူလိုက်သည်။
“သမီးလား”
“———-.”
“အေး … ခုလာခဲ့ … နောက်လည်းလာခဲ့ … လာချင်တဲ့အချိန်လာခဲ့”
ဦးအောင်ဘွားမျက်နှာ ပြုံးရွှင်နေသည်။ သားနှင့်သမီးအပြင် မမြင်ဘူးသေးသည့် မြေးလေးတစ်ယောက်ကိုပါ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဖေဖေ သားတို့ ကန်တော့မလို့”
“အေး”
သားငယ်နှင့် သူ့မိန်းမက သူ့ရှေ့တွင် ကိတ်မုန့်လေးတစ်လုံးချကာ ကန်တော့ကြသည်။
“လာပါဦး မြေးလေး”
“ကိတ်မုန့်စားမလား”
“ဟုတ်”
“ဟေ့ … ကိတ်မုန့်လှီးကွာ … တို့အားလုံး စားကြရအောင်”
#တင်ညွန့်
၁.၁၁.၂၀၂၀
Crd – Tin Nyunt