ကွဲသွားသော မှန်စများ(စ/ဆုံး)
————————–
ဆရာကိုတင်မောင်သည် မျက်မှန်ထူထူကြီး တပ်ဆင်ရသူဖြစ်သည်။ ထိုမျက်မှန်ကြောင့်ပင် ဆရာမလေး ကြည်ကြည်နှင့် ဆုံရသည်။
တစ်နေ့
ထိုနေ့က မိုးတွေရွာသည်
ကိုတင်မောင်သည် ကျောင်းရုံးခန်းမှ သူတာဝန်ကျရာ စာသင်ခန်းကို သွားရန်ချိန်ဆနေသည်။ မိုးတွေက ရွာသည်။ ထီးကမရှိ။ အတန်းကဝေးသည်။
နောက်ကျနေမည်စိုးသဖြင့် သူပြေးသည်။ ခေါင်းကို စာအုပ်လေးအုပ် သည်။ သို့သော် မိုးများသောကြောင့် တိုက်ပုံအင်္ကျီ ရွှဲကုန်သည်။
စာသင်ခန်းအုတ်ခုံက တစ်တောင်ခန့်မြင့်သည်။ သူက အုတ်ခုံပေါ် အပြေးတက်လိုက်သည်။ အခန်းထဲက နှုတ်ဆက်သည်။
“မင်္ဂလာပါဆရာမ”
ဆရာတင်မောင် ခြေထောက်က နင်းလာသည့်ဗွက်နှင့် အုတ်ခုံပေါ်ကို လှမ်းအတက်၊ ဖိနပ်က ချော်ကာ ကျွတ်ထွက်သွားပြီး မှောက်ခုံလဲသည်။
“အို”
“ဂျွတ်”
ဆရာမလေးကြည်ကြည်က စာသင်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ ဆရာတင်မောင် မျက်နှာကို နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာ သွားသော မျက်မှန်က လွင့်ထွက်သွားသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ထိုမျက်မှန်ကို ကြည်ကြည်က တက်နင်းလိုက် သည်။
“အို … သွားပါပြီ … မျက်မှန် … မျက်မှန်”
ကိုတင်မောင်လိုက်စမ်းသည်
“ဆရာ”
“ဗျာ”
“မျက်မှန်က ကိုင်းကျိုးကုန်ပြီ … ကျွန်မတက်နင်းမိလိုက်လို့ … ဆောရီးနော်”
“ရပါတယ်ဗျာ”
ထိုနေ့က စာလည်း မသင်ဖြစ်တော့။ ကျောင်းသားကလေးတစ်ယောက်က ကျိုးသွားသော မျက်မှန်ကိုင်းကို ဖယောင်းတိုင်မီးထွန်းပြီး ဆက်ပေးသည်။ ပိုဆိုးသည်။ ကောက်ကွေးပြီး တပ်၍ပင်မရတော့။
“မောင်မောင်လွင်”
“ဗျာ ဆရာ”
“ညနေ ကျောင်းလွှတ်ရင် ဆရာ့ကို စက်ဘီးနဲ့ မျက်မှန်ဆိုင်လိုက်ပို့ကွယ်”
“သား ဒီနေ့ စက်ဘီးမပါလာဘူး”
ခက်တော့နေပြီ။ ညနေကျလျှင် ဆိုက်ကားစီးပြီး သွားရတော့မည်။ မျက်လုံးကမမြင်။ ကားတိုက်၊ စက်ဘီး တိုက်နိုင်သည်။ ဆိုက်ကားခအတွက်လည်း ပိုက်ဆံမရှိ။ မျက်မှန်ကိုင်းလဲသည်က သူငယ်ချင်းဆိုင်ဖြစ် သောကြောင့် အကြွေးမှတ်ခိုင်းထား၍ရသည်။ မှန်မကွဲတာပဲ တော်လှပြီ။
ညနေကျောင်းဆင်းသော်
“ဆရာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဆရာ့မျက်မှန်ကိုင်းကို ကျွန်မလဲပေးပါရစေ”
“ရပါတယ်ဗျာ”
“ကျွန်မမှာ စက်ဘီးပါတယ် … ကျွန်မနဲ့ လိုက်ခဲ့လေ”
“နေပါ … ရပါတယ်”
“ဆရာကလည်း ရပါတယ်ချည်း မလုပ်နဲ့လေ … ကျွန်မစိတ်မကောင်းလို့ပါ … ပြင်ပေးပါရစေ”
“ရပါတယ်”
“ကဲ … ရရင်လည်း စက်ဘီးနောက်ကတက်”
“နေပါစေဗျာ”
သို့သော် ကိုတင်မောင်သည် ဆရာမလေး ကြည်ကြည်နင်းသော စက်ဘီးပေါ်ပါသွားသည်။ ဈေးထိပ်ရှိ မျက်မှန်ဆိုင်ကိုရောက်သော် ကိုင်းလဲရသည်။ ကိုင်းဖိုးကျသင့်ငွေကို ဆရာမလေးကပဲပေးလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးပဲ”
ဆရာမလေး ကြည်ကြည်က ပြောင်ချော်ချော် မျက်နှာပေးနှင့်
“ရပါတယ်ဗျာ” ဟုဆိုသည်
ကိုတင်မောင့်အသည်း လှုပ်ခတ်သွားသည်။
ထိုနေ့ကစ၍ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေဖြစ်သွားသည်။ သုံးနှစ်သုံးမိုးကြာပြီးနောက် အိမ်ထောင်ဖက်တွေ ဖြစ်သွားကြသည်။
“အစ်ကို”
“ဘာလဲကွာ”
“ရေတစ်ပုံးလောက်ဆွဲပေးပါဦး … ဒီမှာ ပန်းကန်တွေဆေးမလို့”
“ခဏလေး … ခဏလေး … ဒီမှာ ကောင်းခန်းရောက်နေပြီ”
ကိုတင်မောင်က ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်ကမထ စာဆက်ဖတ်နေသည်မှာ ထမင်းစားပြီးကတည်းက။
“အစ်ကိုရေ”
“အေး … အေး … ခဏလေး”
သူ့ခဏလေးက ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာသွားသည်။ ကြည်ကြည်က စိတ်မရှည်သောကြောင့် ရေထဆွဲသည်။
“အစ်ကို”
“လာပြီ”
“မလာနဲ့တော့ ရေဆွဲပြီးသွားပြီ”
“အေး … အေး”
ကိုတင်မောင်က စာဆက်ဖတ်နေသည်။ မည်မျှကြာသွားသည်မသိ။ မှောင်လုလုဖြစ်လာသဖြင့် ရှိသည့် အလင်းရောင်ကို အားစိုက်ကာ ဖတ်နေသည်။
“အစ်ကိုကတော့ ခက်တာပဲ … မီးထဖွင့်မှပေါ့”
“အေး … အေး”
ကြည်ကြည်က မီးဖွင့်သည်။ ထို့နောက် ရေဆင်းချိုးသည်။ အဝတ်လျှော်လိုက်သေးသည်။ သနပ်ခါးလူးပြီး သီချင်းလေး ညည်းသည်။
“ရုပ်ရှင်သွားဖို့ အလှပြင်ကာပင် … မှန်တင်ခုံနဲ့ ကျွန်မ မျက်နှာချင်းဆိုင် …”
ကိုတင်မောင်က စာဆက်ဖတ်နေဆဲဖြစ်သည်။
“အစ်ကို”
“ဟင်”
“ညွန့်ရုံမှာ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင် … ဝင်းဦးကားတဲ့ … မောင်တို့ချယ်ရီမြေ … အစ်ကိုကြိုက်တယ် ဆိုတာလေ”
“အင်း … အင်း”
“အင်းဆိုလည်း ထလေ … သွားမယ်”
“ခဏလေးကွာ ကောင်းခန်းရောက်နေပြီ”
ကိုတင်မောင်က စာဆက်ဖတ်နေသည်။
“အစ်ကို”
“ဘာလဲကွာ”
“ရုပ်ရှင်ချိန်နီးနေပြီ”
“ပြီးတော့မယ် … ဒီမှာစာအုပ်ကလည်း ကောင်းနေတယ်”
ကြည်ကြည်က ခြေဆောင့်ကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။ ကိုတင်မောင်က စာဆက်ဖတ်သည်။
၇ နာရီ
၈ နာရီ
၉ နာရီ
အခန်းထဲမှ ကြည်ကြည်က အော်သည်
“အစ်ကို”
အသံကဒေါသတွေစွက်လာသည်
“ဟေ”
“ဘယ်နှနာရီရှိနေပြီလဲ”
“ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ထကြည့်ကွယ်”
“သိတယ် … သိတယ် … သက်သက်ပြောနေတာ”
“အင်း … အင်း”
၁၀ နာရီ
“အစ်ကိုရေ …”
“ဟေ”
“ဒီည လာအိပ်ဦးမှာလား”
“ပြီးတော့မယ် … ခဏလေး”
၁၁ နာရီ
ကြည်ကြည်က ဒုန်းဒုန်းဟု ခြေသံပေးကာ အိမ်ခန်းထဲက ထွက်လာသည်။
“အစ်ကို”
“ဘာလဲကွာ”
“အိပ်မယ်”
“မျက်လုံးချင်း ဆုံတာကျနေတာပဲကွာ … အိပ်နှင့်”
“တောက်”
ကြည်ကြည်က တောက်တစ်ချက်ခတ်လိုက်သည်
“အစ်ကို”
“ဘာလဲ”
“အိပ်မယ်လို့ ပြောနေတယ်လေ”
“အိပ်ပါလား”
ကြည်ကြည်တစ်ယောက် ဒေါသထွက်လွန်းသောကြောင့် အသားတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
မထင်မှတ်ဘဲ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုဖြစ်သွားသည်
ကြည်ကြည်က ကိုတင်မောင် မျက်မှန်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်
“ဟေ့ … ဟေ့ … ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ … ငါ့မျက်မှန် … ငါ့မျက်မှန်”
ကြည်ကြည်က တူကိုသွားယူလာသည်။ ကိုတင်မောင့် ရှေ့မှာပင် မျက်မှန်ကို တစ်စချင်းဖြစ်အောင် ထုခွဲလိုက် သည်။
“ကဲဟာ … ကဲဟာ … ကဲဟာ”
မျက်မှန်က တစ်စချင်း ကွဲသွားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဘဝချင်းကလည်း ထိုနေ့မှစ၍ ကွဲသွားသည်။
#တင်ညွန့်
၁၄.၁၂.၂၀၂၁